Nienke: 10 jaar na mijn uitwisseling in de USA

Tien jaar geleden, op 4 augustus stapte ik in het vliegtuig. Na aankomst bij mijn gastgezin, in het mooie Idaho, werd ik gelijk warm ontvangen door de hele familie. Ik voelde me gelijk helemaal thuis. Mijn gastzusje en ik gingen naar dezelfde school en speelden in hetzelfde volleybalteam. In de gele schoolbus reden we de hele staat door voor wedstrijden en onderweg genoot ik van het mooie landschap en gezelligheid van mijn teamgenoten. Samen met hen en met mijn gastfamilie heb ik veel leuke dingen ondernomen (van rollerblade disco’s tot Scavenger hunts en het vieren van Thanksgiving) en leefde ik een half jaar lang The American Dream. Toen mijn uitwisseling er bijna op zat, kwamen mijn moeder en tante nog even naar Amerika en hebben we een tripje naar Canada gemaakt. Vervolgens vloog m’n gastzusje mee terug naar Nederland om ook een klein beetje kennis te maken met de Nederlandse cultuur.  

Een jaar later gingen mijn eigen familie en ik weer terug naar Idaho voor een bruiloft van de neef van mijn gastgezin. Dit was mijn eerste Amerikaanse bruiloft en was heel leuk om bij te mogen zijn. Daarna hebben m’n ouders, broer en ik een rondreis gemaakt door het Westen van Amerika, wat een land!  

Na veel skypegesprekken, telefoontjes en berichtjes zou een paar jaar later dan eindelijk mijn hele Amerikaanse familie naar Nederland komen. En met hele familie bedoel ik ze ook echt allemaal, gastgezin, ooms en tantes en zelfs oma zou mee…. Enkele weken voor hun vertrek kregen mijn gastouders helaas een auto-ongeluk waardoor zij niet meer meekonden. Gelukkig besloten mijn gastzusje en haar vriend om de plannen toch door te zetten en met z’n tweeën te komen. We hebben samen carnaval gevierd, cultuur gesnoven en een tripje gemaakt naar Berlijn.

Vorige zomer werd ik plots ge(video)beld. Mijn gastzus en haar vriend hadden een nieuwtje: ze zouden gaan trouwen en de vraag was of ik één van haar bruidsmeisjes wilde zijn. Daar hoefde ik natuurlijk niet lang over na te denken. Ik werk op een school, waardoor ik vastzit aan de schoolvakanties, dus het zou lastig gaan worden om erheen te kunnen gaan. Het toekomstige bruidspaar twijfelde geen moment en verzette de trouwdatum naar mijn meivakantie, waardoor ik er toch bij kon zijn. Samen met een vriendin ben ik naar San Francisco gevlogen en zijn we via de kust richting Idaho gereden. Daar begonnen we met een vrijgezellenweekend in een huisje aan het meer en daarna bestond onze week vooral uit voorbereidingen voor de bruiloft. Deze bruiloft was nog grootser dan de vorige die ik had meegemaakt en was voor ons ‘typisch Amerikaans’. Het hele bruidsmeisjes-gebeuren was nieuw voor mij, maar erg leuk om eens mee te maken! Tot in de late uurtjes werd er gedanst en spelletjes gedaan. Helaas kwam ook dit tripje weer tot een eind en na al die jaren wordt het afscheid nemen nooit gemakkelijk. We weten nooit hoelang het nog duurt voor we elkaar weerzien, maar we proberen het nooit langer te laten duren dan een paar jaar.

Nu tien jaar later, kijk ik nog steeds met een goed gevoel op mijn uitwisseling terug. Tijdens het schrijven van deze blog heb ik me afgevraagd wat ik het leukste vind van deze hele ervaring. Na lang nadenken denk ik toch dat het voor mij de mensen zijn die ik heb leren kennen. Ik heb er een familie en veel vrienden bij gekregen en ik hoop ze nog vaak te kunnen opzoeken aan de andere kant van de oceaan. Ook vind ik het heel leuk om mijn leven daar te kunnen delen met m’n familie en vrienden hier en andersom. Inmiddels ben ik iets meer dan een jaar local-rep bij Into in Nederland en krijg ik dus nog veel mee van de studenten die hier komen wonen en naar school gaan. Het liefst ging ik natuurlijk zelf nog een keer op uitwisseling, maar op deze manier krijg ik de kans mijn eigen ervaringen te delen en mee te leven en te genieten met alles wat de studenten hier doormaken. Ik hoop dit nog jaren te kunnen doen en veel studenten te ontmoeten!