Roos haar eerste weken in Argentinië
Into deelnemer Roos Oomens
Blogs
Op 17 juli stond ik daar met mijn koffers op Schiphol, toch wel een beetje zenuwachtig uiteindelijk. Best wel aan het klungelen met de 2 koffers en een (veeeeel te zware) handtas.
Ik zit ondertussen alweer dik 2,5 week in Argentinië en die zijn eigenlijk wel voorbij gevlogen. Niet altijd hoor, in het begin had ik wel heel erge last van heimwee en ging de vraag: wat doe ik hier in godsnaam?
Eenmaal aangekomen had ik een welkomkamp in de stad Rosario met alle andere uitwisselingstudenten die ook naar Argentinië gaan. Het was een erg gezellig en leerzaam weekend met veel nationaliteiten samen; Duitsers, Belgen, Italianen, Amerikanen, Hongaren en een Nieuw-Zeelander. We kregen elke ochtend Spaans les en ik werd in het hoogste groepje geplaatst (?!) dus dat betekende een hele pittige dame die heel snel Spaans praatte. Ik volgde echt niks van de les dus ik keek haar maar gewoon niet aan, dan vraagt ze ook niks. Dacht ik. Ik heb totaal geen “rollende r” dus daar moest volgens haar iets aangedaan worden. Op een geven moment moest ik een minuut lang tegen haar terug “rrrrrrr” zeggen. Erg gênant en je raadt het al, ik heb nog steeds geen “rollende r”.
High School Argentinië Meer info over een tussenjaar in Argentinië?
Na dit leuke weekend ging het echte werk beginnen. Het eerste was het gastgezin ontmoeten. Met een busje vol hele zenuwachtige jongeren reden we richting het hostel na de Spaanse les. Toen we aankwamen stonden de gezinnen te wachten en gelukkig herkende ik die van mij meteen. Het voelde meteen goed en eigenlijk niet eens ongemakkelijk! Dat was al een hele opluchting aangezien iedereen elkaar in de bus een beetje aan het opjutten was.
De echte uitdaging voor mij was de eerste schooldag. In mijn prachtige uniformpje stapte ik volvertrouwen de school binnen met mijn gastzusje. Ze bracht mij naar mijn lokaal en dat gevoel van vertrouwen was meteen ver te zoeken. Er waren pas een paar leerlingen en die keken mij nogal raar aan en niemand zei verder iets. Dat was dus zo’n momentje van wat doe ik hier in godsnaam? De bel ging (handmatig wat niks gaat hier automatisch of via computers) en dat betekende naar buiten en de vlag hijsen op de binnenplaats. We moest in rijen gaan staan met de klas en een lied zingen..
Eenmaal terug in het lokaal was de klas helemaal compleet en was het best wel gezellig! Ineens kwam de directeur binnen en die zei dat ik mijn spullen moest pakken want ik moest naar een andere klas. Dit zag ik dus niet zitten want de klas waar ik in zat was eigenlijk super leuk. Ik sprak dit meteen uit in mijn beste Spaans tegen de directeur van de school. Vervolgens moest ik van het ene kantoor naar het andere en met verschillende mensen praten waarvan niemand Engels kon. Dat was dus echt een succes. Maar ik heb uiteindelijk wel mijn zin gekregen en ik mocht terug naar de eerste klas. Toen ik daarbinnen kwam stond iedereen meteen op en begonnen ze de klappen, oke beetje gek maar voelde me wél meteen welkom.
Wat erg fijn is hier, is dat het lekker goedkoop is. Een bioscoopkaartje €3,50; kilo kip €1,20; kilo biefstuk €3,00 en een buskaartje €0,95 voor best een lange afstand.
Wat ik ook heb geleerd is dat ze echt nergens iets omgeven. Ik ging met mijn gastbroertje fietsen en toen moesten een treinspoor oversteken maar niet eens bij een overgang. En naast het treinspoor zat gewoon een speeltuintje voor kinderen zonder hek of iets, wat?! Ook heb ik hier nu al een paar keer de snelweg moeten oversteken en dat is een keer bijna fout gegaan. Iets met een auto die over de vluchtstrook de file in aan het halen was maar daar ga ik niet verder op in anders krijgt mam een hartverzakking.
Auteur: Into deelnemer Roos Oomens
